Boşanma davalarında af genel olarak bir haktan vazgeçmek olarak nitelendirilebilir. Affın şekli bir davranış ya da bir his açıklaması şeklinde gerçekleşebilir. Boşanma davasındaki affın niteliği dava tarihinden önce geçekleştiğinden bahsettikleri ve boşanma davasına konu edilen davranışların barışma şeklinde ve evliliği sürdürme iradesini ortaya koyan hal ve hareketlerin geçekleşmesi halinde af halinden söz edilebilir. Yargıtayın içtihatlarında da bahsettiği üzere affın kabul edilebilmesi için kayıtsız ve şartsız bir irade beyanının mevcut olması ya da en azından affı gösterir bir fiili tutum ve davranışın meydana gelmesi gerekir. 

Boşanma davasında dayanılan olay ya da olgular hakkında af hali yazılı, sözlü, örtülü şekillerde gerçekleştirilebilir. Örneğin üçüncü kişilere de yapılan af beyanları da aynı sonucu doğurmaktadır. 

Dava aşamasında dayanılan olayların affeden eş tarafından hoşgörü ile karşılanması durumunda artık affedilen eşin hal ve hareketleri o eşe kusur olarak yüklenemez. 

Davacının ceza kovuşturması sırasında şikayetinden vazgeçmesi dava hakkını ortadan kaldırmaz. 

Eşiyle görüşmeye gitmek eşini affetmek, yaşanılan olayların hoşgörü ile karşılandığı anlamına gelmemektedir. 

Eşin baba evine bırakılması da eşin affedildiği anlamına gelmemektedir. 

Eşin cezaevinde ziyaretine gitmek eşin affedildiği anlamına gelmemektedir. Keza yüksek Yargıtayın görüşleri de bu şekildedir.